4 lipca uznać należy za kolejny, z wielu koniecznych do wykonania, krok milowy w kwestii rozwoju bezzałogowych systemów przeciwminowych MCM MAS (Mine Countermeasures Maritime Autonomous Systems) w Royal Navy.

W dniu tym zainicjowano pierwszą fazę testów mających potwierdzić poprawność założonych rozwiązań w kwestii wykorzystania bezzałogowych, nawodnych, pojazdów przeznaczonych do wykrywania i neutralizowania min morskich z pokładu okrętu matki. Najważniejszym testem, który zrealizowano w tym dniu było sprawdzenie możliwości przewożenia tego typu pojazdów na pokładzie okrętu, ich wodowanie oraz podnoszenie, a także zdalne sterowanie USV w trakcie współpracy z „matką”. W tym celu wykorzystane zostały trzy pojazdy określane w Royal Navy jako RNMB (Royal Navy Motor Boat) o nazwach własnych: Apollo, Hydra i Hazard. Okrętem matką, który docelowo będzie z nimi współpracował, był z kolei Stirling Castle (jednostka ta nie została jeszcze wcielona do służby w brytyjskich Siłach Pomocniczych RFA, uroczystość ta planowana jest na sierpień bieżącego roku). Ten etap prób realizowano na zakrytych wodach Kanału Angielskiego w pobliżu półwyspu Portland w hrabstwie Dorset. W trakcie ich trwania na pokładzie Stirling Castle przebywali przedstawiciele agencji Zaopatrzenia i Wyposażenia Obronnego Ministerstwa Obrony Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej DE&S (Defence Equipment & Support), a także przedstawiciele komórki MASTT (Maritime Autonomous System Trials Team).

RNMB w niedalekiej przyszłości stanie się rdzeniem brytyjskich sił przeciwminowych. Według obowiązującego harmonogramu wszystkie obecnie eksploatowane niszczyciele min typu Hunt (6 jednostek w służbie od 1981 roku) oraz Sandown (trzy okręty w służbie od 1998 roku) mają być bowiem stopniowo wycofywane ze służby w latach 2025 - 2031. Jeden z biorących w opisywanych próbach USV, RNMB Apollo, w dniu 14 czerwca zakończył z wynikiem pozytywnym, zainicjowany w grudniu 2022 roku, cykl prób zdawczo–odbiorczych. Próby te realizowane były w ramach wspólnego brytyjsko–francuskiego programu Maritime Mine Counter Measures (MMCM), którego celem jest zapewnienie flotom obu tych państw zdolności do zadań MCM z wykorzystaniem systemów bezzałogowych. Za ich przeprowadzenie odpowiedzialna była, wspomniana już wcześniej, utworzona w Royal Navy, komórka (MASTT). Z ramienia Ministerstwa Obrony Wielkiej Brytanii nadzór nad ich przebiegiem sprawowały: UK Naval Authority and Technology Group (NATG), a także Mine Hunting Capability Team (MHCT). Apollo zbudowany zostały przez międzynarodowy koncern Thales we współpracy z L3Harris (na bazie USV typu Pathmaster). Podczas gdy Hydra i Hazard należą do nieco starszego pokolenia USV, opracowanego przez koncern Atlas Elektronik, typu ARCIMS (Atlas Remote Capability Integration Mission Suite).

Przyszły RFA Stirling Castle to przebudowany, w stoczni w bazie morskiej Royal Navy w Devonport, eksnorweski statek offshore o nazwie MV Island Crown typu VARD UT 776 CD. Jednostka ta zbudowana została w należącej do firmy Vard (obecnie część koncernu Fincantieri) rumuńskiej stoczni w miejscowości Braiła (pod numerem stoczniowym 784), podczas gdy projekt opracował Rolls-Royce. Wodowanie miało miejsce w marcu 2013 roku. Do 2017 roku pływał pod banderą Bahamów, po czym przeflagowano ją na banderę norweską, którą opuszczono dopiero w lutym 2023 roku. 14 lutego bowiem statek ten za cenę 40 mln GBP zakupiło brytyjskie Ministerstwo Obrony z myślą o konwersji do roli okrętu bazy dla USV. Po podniesieniu bandery, co jak wspomniano planowane jest na sierpień bieżącego roku, okręt otrzyma numer burtowy M01. Co ciekawe, aby ograniczyć koszty oraz skrócić czas konwersji, nie otrzymał on jednolitego szarego malowania (ma to nastąpić w trakcie pierwszego planowanego przeglądu stoczniowego za cztery lata) ani wojskowych i kryptograficznych systemów łączności. Najnowszy nabytek RFA legitymuje się wypornością 6000 ton przy wymiarach 96,8 x 20,0 x 6,0 m. Skonfigurowany w układzie spalinowo elektrycznym system napędowy składa się z czterech agregatów prądotwórczych z silnikami wysokoprężnymi Bergen-Engines  C25:33L-6 o mocy po 2000 kW, dwóch pędników azymutalnych Kongsberg o mocy po 3500 kW oraz trzech dziobowych sterów strumieniowych Kongsberg każdy o mocy 1882 kW. Na pokładzie może być zaokrętowanych do 100 osób (z których 43 stanowić będzie personel Royal Navy).